Rozdział szósty

                – Co ty tu robisz? – zapytałam nadal stojąc i wpatrując się w chłopaka jakby był duchem.

                – Ma-martwiłem się – wyczułam zawahanie w jego głosie. – Płakałaś?– zrobił krok w moją stronę, zmuszając mnie do cofnięcia się. Opuściłam głowę na dół, ale poczułam jak jego palce dotykają mojego podbródka i kierują do góry.

                Patrzył w moje oczy i zapewne czekał, aż mu cokolwiek wyjaśnię, jednak nie byłam w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Ponownie zakryłam twarz dłońmi i rozpłakałam się jak dziecko. Chciałam się odwrócić i jak najszybciej uciec od niego, ale nagle chwycił mnie za łokieć i przyciskając do swojego torsu, objął mnie ramionami. Wiedziałam, że to trochę niewłaściwe, ale tak bardzo potrzebowałam teraz kogoś przy sobie, że nie byłam w stanie protestować.

                – Powiesz mi co się stało? –  wyszeptał przy moim uchu, a ja poczułam przyjemne ciepło rozpływające się po moim ciele. Oderwałam się od niego i skinąwszy głową, poprowadziłam go w stronę salonu i usiadłam na kanapie. Nie wiedziałam czy powinnam mu cokolwiek mówić. Przecież my się praktycznie nie znaliśmy. Z drugiej jednak strony, duszenie tego wszystkiego w sobie doprowadzało mnie do szału. Oczywiście, że wolałabym porozmawiać z Ros, ale teraz to piłkarz był ze mną, choć zupełnie nie rozumiałam dlaczego. Popatrzyłam jak siada obok mnie, zachowując między nami odstęp. Sama nie wiedziałam od czego zacząć, więc przez kilka chwil siedzieliśmy w zupełnej ciszy. W końcu jednak wzięłam głęboki wdech i uznałam, że należą mu się wyjaśnienia.

                – Pół roku temu zmarła moja mama – zaczęłam, spoglądając w dół i bawiąc się swoją koszulką – miała tętniaka, który pękł... Po tym wszystkim tata się kompletnie załamał. Zaczął pić, dużo pić. Nie było dnia, żebym widziała go trzeźwego. Próbowałam do niego dotrzeć, prosiłam żeby przestał, chciałam go wysłać na leczenie, ale się nie zgodził – kontynuowałam zerkając na Marc`a, który nie przerywając mi, patrzył się na mnie ze smutkiem w oczach. Tak. Myślę, że to nie była litość.

                 – Tata od dawna chorował na nadciśnienie, więc w końcu wylądował w szpitalu z zawałem. Jego stan był krytyczny, lekarze ledwo go odratowali – czułam jak łzy napływają do moich oczu. Nie chciałam znów się rozpłakać, więc musiałam odczekać chwilę w obawie, że mój głos kolejny raz sie załamie – Konieczna jest rehabilitacja w sanatorium, która kosztuje i to właśnie dlatego potrzebna była mi praca. Wszystko było już ustalone, tata w poniedziałek miał rozpocząć turnus, ale dzisiaj okazało się, że nie ma miejsc. Rozumiesz? Nie mają kurwa miejsc! – wykrzyknęłam wyrzucając ręce w górę, a po moich policzkach ponownie zaczęła lecieć słona ciecz.

                  – Hej, hej Sol – znów poczułam silne ramiona oplatające moje ciało. – Ćśśś, spokojnie. Dlaczego wcześniej nic nie powiedziałaś? – zapytał, delikatnie głaszcząc ręką moje plecy.

                 – A co by to dało Marc? – odsunęłam się od niego i sięgnęłam na stolik, gdzie leżały chusteczki. Wytarłam oczy, a w duchu cieszyłam się, że teraz siedzi bliżej mnie. Sama nie wiem dlaczego, ale tak po prostu było lepiej.

                     – Nie wiem... Może jakoś by się to załatwiło... – powiedział bez przekonania.

                – Niestety nie mam tak idealnego życia jak ty, gdzie wszystko 'jakoś' się załatwia – posławszy mu nikły uśmiech, zauważyłam, że jego wyraz twarzy się zmienił. Zacisnął szczękę, a jego oczy pociemniały. Nie chciałam go urazić swoimi słowami, ale chyba tak właśnie się stało, choć nie do końca miałam pojęcie dlaczego. Jemu łatwo powiedzieć "jakoś się to załatwi", bo taka osoba jaką jest on, nie musi się nikogo o nic prosić. Bądźmy szczerzy, kto odmówi młodemu, przystojnemu i bogatemu zawodnikowi FC Barcelony?

                – Moje życie od bardzo dawna nie jest już idealne, Maresol – mimo, że patrzył w moją stronę, wydawało mi się, że wpatruje się w pustą przestrzeń za mną. Jego wzrok stał się pusty, nieobecny.

                – No tak, co ja tam wiem o takich osobach jak ty, prawda? – zaśmiałam się bez humoru, przypominając mu naszą ostatnią rozmowę.

                – Widzisz?! Właśnie o tym wtedy mówiłem! – krzyknął wstając z kanapy. – Wydaje ci się, że wszystko jest kolorowe, bo mam pieniądze i sławę. Owszem, nie zaprzeczam, że je mam, ale jakim kosztem? Zero prywatności, bo zawsze znajdzie się jakiś pieprzony fotograf, który tylko czeka żeby mnie skompromitować. Nie wiem kiedy dziewczyna chce być ze mną, bo mnie lubi, a kiedy zależy jej tylko na ilości zer na moim koncie. Nie mam pojęcia kto chce się ze mną przyjaźnić ze względu na mnie, a dla kogo jestem szczeblem do wybicia się w świecie tych pustych gwiazdek –  wyliczał krążąc po moim salonie. Było mi bardzo głupio, że tak go potraktowałam... Zawsze pierwsze coś bezmyślnie powiem, a dopiero później myślę i dociera do mnie, że moje słowa mogły kogoś skrzywdzić – W dodatku, połowa informacji w internecie na mój temat, to stos wyssanych z palca bzdur! Czy tak według ciebie wygląda idealne życie?! – spojrzał na mnie, ale wiedziałam, że nie oczekuje odpowiedzi. Podszedł do okna i oparł się o parapet. Patrzyłam na jego plecy, które z każdym oddechem unosiły się to w górę, to w dół. Lubiłam je. Pamiętam, że w pierwszy dzień, kiedy zobaczyłam go w domu bez koszulki, od razu się mi spodobały. Szerokie barki, opalone i umięśnione. Takie, że mogłyby mnie całą przykryć. Uśmiechnęłam się pod nosem, zauważając w jakim kierunku biegną moje myśli. Wróciwszy do rzeczywistości, wstałam z kanapy i podeszłam do piłkarza. Miałam zamiar położyć dłoń na jego ramieniu, ale zrezygnowałam i cofnęłam ją, oplatając ręce wokół siebie.

                – Przepraszam. Nie powinnam tego mówić – wyszeptałam cicho, bojąc się, że jest na mnie zły. Nie chciałam go zdenerwować, po prostu nie przemyślałam tego, co mówię.

                Marc odwrócił głowę w moją stronę i intensywnie wpatrywał się w moje oczy. Ja również skanowałam jego twarz, dostrzegając, że rany po wypadku już nieco się zmniejszyły, jednak nadal były widoczne. Zwłaszcza to rozcięcie na łuku brwiowym. Chłopak przekręcił się tak, że stał teraz naprzeciwko mnie, a ja, przygryzając wargę, spuściłam wzrok w dół. Poczułam jego dłoń na policzku, a moje serce zaczęło bić szybciej. Jego druga ręka spoczęła na mojej talii i przyciągnął mnie jeszcze bliżej siebie. Nasze nogi się przeplatały, a twarze dzieliły milimetry. Teraz wyraźnie mogłam poczuć jego zapach, który był obłędny. Przełknęłam gulę w gardle, widząc, że dystans między nami jeszcze bardziej się zmniejsza. Cały czas patrzyliśmy sobie w oczy, chcąc widzieć każdą, nawet najmniejszą, reakcję drugiej osoby. Po chwili jego usta delikatnie musnęły moje. Mimo, że ledwie się zetknęły, czułam jak przez moje ciało przechodzi przyjemny prąd. Widząc brak protestu z mojej strony, chłopak powtórzył czynność, tym razem już intensywniej. Jego dłoń z policzka, powędrowała na tył mojej głowy, a druga spoczęła na dole pleców. Ja swoje zarzuciłam na jego kark, ratując się przed upadkiem, gdyż moje nogi zamieniły się w galaretkę. Marc musiał to wyczuć i jednym zwinnym ruchem posadził mnie na parapecie, a sam stanął między moimi nogami. Powinnam powiedzieć, że nie wiem dlaczego mu na to pozwalałam, ale nie jest to prawdą. Nie protestowałam, bo cholernie mi się to wszystko podobało. On mi się podobał, mimo wszystko. Oderwaliśmy się od siebie, ciężko dysząc. Ręce Bartry spoczęły na moich biodrach, a kciukami wszedł pod moją bluzkę i zataczał delikatne kółka na mojej nagiej skórze. Chyba nie muszę mówić jak to na mnie podziałało. Kolejny raz zaczęliśmy się całować, tym razem z mojej inicjatywy. Przygryzłam delikatnie jego dolną wargę i pociągnęłam, na co on krótko westchnął i jeszcze mocniej wpił się w moje usta, rozchylając je i dołączając do pocałunku język. Przez chwilę wydawało mi się, że wszystko wokół nas zniknęło, że zostaliśmy tylko my. Czułam jakby moja skóra płonęła w miejscach, w których on mnie dotyka. Wewnętrzny głos kazał mi przerwać to, co właśnie się dzieje, ale było mi tak cudownie i lekko, że nie mogłam tego zrobić. To tak jakby ktoś za dotknięciem magicznej różdżki, chwilowo wykasował z mojej głowy wszystkie złe myśli. Jego język z pasją walczył z moim, a ja zatopiłam dłoń w idealnych, kruczo-czarnych włosach, pociągając za ich końcówki. Nie wiem ile czasu minęło, ale w końcu oderwaliśmy się od siebie, gwałtownie nabierając powietrza w płuca. Spojrzałam na Marc`a, który na twarzy miał wymalowany szeroki uśmiech. Było to tak zaraźliwe, że nie mogłam się powstrzymać i również się uśmiechnęłam, choć w zasadzie nie wiedziałam dlaczego. A może jednak wiedziałam... Tak, to był najlepszy pocałunek w całym moim życiu. 

                   – Wiedziałem, że to się w końcu stanie – piłkarz przerwał ciszę słowami, które bardzo mnie zaskoczyły.

                – Mhm, mam rozumieć, że było to zaplanowane tak? – uniosłam brwi do góry, przekrzywiając głowę na prawą stronę.

                   – Może tak... A może nie? – droczył się ze mną i kolejny raz musnął moje usta swoimi, dołączając do tego swój firmowy uśmiech. Odwzajemniłam ten gest, jednak po chwili oboje spoważnieliśmy. Do mojej głowy znów napłynęły myśli związane z tatą. Widziałam, że Marc chce coś powiedzieć, ale przyłożyłam swoją dłoń do jego policzka i delikatnie przejechałam opuszkami palców po jego ranie.

              – Jak doszło do tego wypadku? – zapytałam cicho, chcąc znów uwolnić się od niepokojących myśli. Kolejny raz zauważyłam jak chłopak zaciska szczękę, a jego oczy skupiają się na przestrzeni za mną. Piłkarz odepchnął się od parapetu i podążył w stronę kanapy. Opadł na nią ciężko i odchyliwszy głowę do tyłu, przejechał dłońmi po twarzy.

                  – Wracałem z Ciutat Esportiva, gdzie miałem mieć trening, ale go nie miałem – rzucił niby od niechcenia, jednak widziałam, że to były tylko pozory. Zeskoczyłam z parapetu i usiadłszy obok niego chwyciłam jego dłoń i delikatnie jeździłam po niej paznokciami drugiej ręki. Zauważyłam jak pod moim dotykiem jego ciało się rozluźnia, co napawało mnie dziwną satysfakcją. Nie dałam jednak tego po sobie poznać i w ciszy czekałam, aż Marc powie mi całą resztę.

                – Kiedy przyszedłem, Enrique powiedział mi, że jestem zawieszony. Nie dość, że od miesięcy nie zagrałem w żadnym meczu, to teraz jeszcze mnie zawiesił – wyrzucił z siebie z goryczą. Było mi go szkoda, ale przypomniałam sobie sytuację, kiedy Roberto przywiózł go do domu, bo zamiast iść na trening, wolał iść do klubu. Mówił wtedy coś o tym, że trener dłużej nie będzie tego znosił i widocznie miał rację. – Byłem wkurzony i nie panowałem nad sobą. Jechałem za szybko i resztę już wiesz...

                – Marc, może nie powinnam tego mówić, ale... Nie uważasz, że masz to wszystko na własne życzenie? – spojrzałam w jego oczy i już wiedziałam, że chociaż wie, iż mam rację, to nie zamierza tego przyznać na głos. Wiedziałam też, że nic więcej mi już nie powie, dlatego postanowiłam, że nie będę drążyć tematu. Choć to było irracjonalne, martwiłam się o niego i chciałam mu jakoś przemówić do rozumu, uświadomić, że takie zachowanie nie przyniesie mu nic dobrego. Niestety nie czułam się odpowiednią osobą, aby to zrobić. Oprócz incydentu przy oknie, nic więcej nas nie łączy, więc nie mam prawa wygłaszać mu kazać i go umoralniać.

                Spojrzałam na zegar, który wisiał nad kominkiem. Wskazywał on parę minut po północy, więc nic dziwnego, że zachciało mi się spać. Wiedziałam jednak, że sama nie zasnę, ale bałam się zapytać piłkarza, czy zostanie ze mną. Nie chciałam, żeby mnie źle zrozumiał, ani też nie wiedziałam czy w ogóle będzie chciał zostać. Nie wiem czy to, co niedawno wydarzyło się między nami ma dla niego jakieś znaczenie. Nie chcę sobie robić niepotrzebnych nadziei, bo wiem jak Marc podchodzi do spraw damsko-męskich, a ja nie chcę być dla niego dziewczyną jedną z wielu. Sama nie wiem kim chce dla niego być, ale obawiam się, że Ros miała rację. Marc ma w sobie coś takiego, że każda dziewczyna prędzej czy później mu ulegnie. Jeżeli ze mną też ma się to stać, wolę, aby nadeszło później. Marzeniem byłoby, żeby on ze swojej strony również zaoferował coś więcej, ale tak jak mówiłam. Nie chcę robić sobie niepotrzebnych nadziei. Jestem pewna, że gdyby tylko chciał, mógłby mieć o wiele lepszą dziewczynę niż swoją sprzątaczkę. Ta myśl, mimo wszystko, bardzo mnie zasmuciła, ale na chwilę obecną wiem, że tak musi być. Póki tata nie dojdzie do siebie.

                    – Grosz za Twoje myśli – spojrzałam na chłopaka i dopiero teraz zorientowałam się, że wpatruje się we mnie od jakiegoś czasu, a ja nadal, jakby w transie, jeżdżę paznokciami po wewnętrznej stronie jego przedramienia, całkowicie oddając się własnym rozważaniom.

                – Moje myśli to słaba inwestycja – uśmiechnęłam się i zatopiłam wzrok w jego cudownych, zielonych tęczówkach. Jego uśmiech zawsze powodował, że moje serce zaczynało bić przyspieszonym tempem, natomiast jego oczy... Było w nich coś kojącego, coś, co mnie uspokajało i przekonywało, że wszystko będzie dobrze. Duże, piękne, zielone jeziora, w których można przepaść. Do tego ta otoczka z czarnych i długich rzęs, których mogłaby pozazdrościć mu niejedna dziewczyna.

                – Myślałeś kiedyś o tym, żeby pomalować rzęsy tuszem? – wypaliłam, wyrywając sie z zamyślenia. Marc popatrzył na mnie jak na kosmitkę, a ja, zupełnie nie wzruszona, czekałam na odpowiedź. No co? Jestem ciekawa jakby wyglądały.

                – Yyy, Maresol nie wiem czy zauważyłaś, ale jestem mężczyzną – tłumaczył mi, jakby mówił o dziecka – a mężczyźni raczej się nie malują – zakończył i się roześmiał. – Wiesz, Twoje myśli to mogłaby być całkiem ciekawa inwestycja – dodał z naciskiem na przedostatnie słowo, a ja znów ujrzałam jego cudowny uśmiech, który rzecz jasna odwzajemniłam. 

                Między nam znów zapanowała cisza. Kilka razy otwierałam usta, żeby zapytać czy ze mną zostanie, ale nie mogłam się przełamać. W końcu jednak zrezygnowałam z tego pomysłu. Jedna nieprzespana noc w tą czy tamtą... Co za różnica. Tyle razy przerabiałam takie sytuacje, że powinno mi to wejść już w nawyk. Znów ogarnął mnie smutek, na samą myśl o tym, że kolejny raz zostanę sama. Było mi bardzo przykro, że cała rodzina się od nas odwróciła. Wszystkie moje kuzynki, kuzyni udawali, że mnie nie znają. Tak, jakbym ja tu czymkolwiek zawiniła. Z mojego taty zrobili największego potwora, tylko dlatego, że nie mógł poradzić sobie z problemami. Ludzie są beznadziejni.

                 – Będę się już zbierał – moje rozmyślania przerwał cichy głos Bartry. Poczułam lekki ucisk w klatce piersiowej, bo mimo wszystko, chciałam żeby został. Choć to dziwne, przy nim czułam się spokojniej.

               – Uhm, jasne. Odprowadzę cię – wymamrotałam pod nosem, próbując ukryć zawód malujący się na mojej twarzy. Wstaliśmy z kanapy i ruszyłam w stronę drzwi, kiedy Marc chwycił mnie za łokieć. Odwróciłam się w jego stronę i spuściłam głowę na dół.

                  – Sol, co jest? – odgarnął kosmyk włosów, który wyplątał się z mojego koka i schylając się, spojrzał mi w oczy, które świeciły się od zbierających łez. – Chcesz żebym został? – po kilku sekundach namysłu, skinęłam głową na 'tak', a jego usta wygięły się w delikatnym uśmiechu.

                   – To dlaczego po prostu o to nie zapytałaś? – zaśmiał się, a ja wzruszyłam ramionami.

                – Nie chciałam żebyś to źle... zinterpretował – było mi trochę głupio, ale lepiej od razu postawić sprawę jasno, żeby każdy z nas wiedział na czym stoi. Widziałam jak piłkarz zaciska szczękę i przymykając powieki bierze głęboki oddech.

                – Sol, proszę cię tylko o jedno... Nie wierz we wszystko, co o mnie przeczytasz lub usłyszysz, okej?

                – Okej, więc... zostaniesz? – zapytałam, tym razem już ze spokojem i uśmiechem na twarzy.

                    – Tak – skinął głową i złożył czuły pocałunek na moim czole. 

_____________________________________________________

Witam! Mam parę istotnych informacji ;p

Jest to ostatni rozdział, który mam napisany "do przodu" więc nie wiem kiedy pojawi się kolejny :)

Wszystkich, których blogi czytam, a ostatnio nie komentowałam, serdecznie przepraszam, ale praca i załatwianie spraw papierkowych ze studiami to jest jakiś kosmos. Obiecuję, że sie poprawię :D

Co do rozdziału... Nie wiem czy tego oczekiwaliście czy też nie, mam jednak nadzieję, że się Wam spodoba :D Ja go nawet lubię. Marc taki opiekuńczy i kochany :D Ale to dopiero początek ;p

I na koniec pochwalę się Wam, że dostałam sie na moje wymarzone bezpieczeństwo narodowe i pod względem punktów jestem na 3 miejscu na 144 osoby. Gdybym wiedziała, to składałabym na UJ :D Żarcik sytuacyjny :D 

No, z tej okazji mam coś dla Was! Obiecuję, że jak już będę panią policjant, to nikt z komentujących nie dostanie ode mnie mandatu!Także wiecie...

KOMENTUJCIE!

A no i tak zupełnie na marginesie, to zachęcam do śledzenia Snapchat`a Sergiego Roberto (sergiroberto) . Widoki są boskie *.*