Rozdział drugi.

Serdecznie proszę o udział w ankiecie :)
+włączona możliwość komentowania z anonima (nie wiem dlaczego była wyłączona...) 
weryfikacja obrazkowa też już została wyłączona... (co ten blogger?! -.-)

                Siedziałam w kuchni przy niewielkim stoliku, beznamiętnie wpatrując się w ciemno-brązową ciecz, która znajdowała się w moim kubku i miała postawić mnie na nogi, ale trochę średnio jej to wychodzi... Czuję jak moje oczy same się zamykają, co spowodowane jest kolejną nieprzespaną nocą. Cały czas przewracałam się z boku na bok, próbując odgonić wszystkie dręczące mnie myśli. W mojej głowie co chwilę pojawiały się wspomnienia mojej mamy, mój tata leżący w szpitalu i dodatkowo fakt, że muszę przeprowadzić się do obcego mężczyzny, który jest piłkarzem najlepszego klubu na świecie i bynajmniej nie ma dobrej opinii wśród ludzi, potęgował moją bezsenność. 

                Kiedy o godzinie 8:00 usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości, moje serce zaczęło bić dwa razy szybciej. Odblokowałam telefon i zobaczyłam, że nadawcą jest pan Bartra. Tak jak się umawialiśmy- wysłał dokładną godzinę i adres gdzie mamy się spotkać. Podejrzewam, że będzie to  dom, w którym od dziś spędzać będę większość swojego czasu. Na miejscu miałam być o 16, więc spokojnie zdążę spakować najpotrzebniejsze rzeczy i jeszcze odwiedzić tatę. Wczoraj tylko do niego zadzwoniłam i miałam z tego powodu strasznie wyrzuty sumienia. 

                Nie marnując czasu, dopiłam już praktycznie zimną kawę i poszłam na górę. Najpierw wstąpiłam do sypialni taty, aby zdjąć z szafy niewielką walizkę, do której włożę ubrania i kosmetyki. Wzięłam ją do pokoju i otworzywszy, zobaczyłam, że w środku znajduje się kartonowe pudełko. Z ciekawości zajrzałam do niego i momentalnie tego pożałowałam. Kiedy podniosłam pokrywkę, moim oczom ukazały się nasze rodzinne zdjęcia. Ja, tata i mama- szczęśliwi jak nigdy. Usiadłam po turecku i dokładnie przeglądałam jedno po drugim, czując jak po policzkach ciekną mi łzy. Od śmierci mamy starałam się o tym nie myśleć, chociaż nie wychodziło mi to zbyt dobrze. Jednak kiedy zobaczyłam te fotografie, wszystko we mnie pękło. Te wspomnienia, cudowne chwile uderzyły we mnie z siłą czołgu i rozbiły na milion drobnych kawałeczków. Już nawet nie starałam się kontrolować łez, które coraz to większymi strumieniami spływały z mojej twarzy. Głośno zanosiłam się płaczem, wiedząc, że i tak nikt mnie nie usłyszy ponieważ jedyna osoba, która mi pozostała jest właśnie w szpitalu. Nawet nie widziałam co znajduje się na kolejnych zdjęciach, bo słona ciecz zamazywała mi cały obraz. Tak bardzo chciałam cofnąć czas, mieć znowu obojga rodziców przy sobie. To wszystko spadło na mnie za szybko. Jeszcze do niedawna byłam nieodpowiedzialną nastolatką, która buntując się przeciwko rodzicom, robiła sobie tatuaże czy kolczyki w różnych miejscach, a teraz nagle mam wydorośleć? Jeżeli to wszystko jest pomysłem Boga, to ma niezłe poczucie humoru. Oparłam się plecami o łóżko i podciągnęłam kolana pod samą brodę. Nie znosiłam tych momentów, kiedy czułam się tak cholernie samotna i niepotrzebna. Miałam jakieś ciotki, wujków i kuzynostwo, ale kiedy mój tata trafił do szpitala, a ja poprosiłam ich o pomoc, wszyscy się odwrócili twierdząc, że oni również potrzebują pieniędzy. Gówno prawda. Rodzina od strony taty praktycznie śpi na kasie, ale po co się dzielić, skoro można mieć wszystko dla siebie, czyż nie? W jednej chwili cały mój żal przerodził się w niesamowitą złość. Jak można być tak nieczułym na ludzką krzywdę? Jak człowiek, może być tak obojętny na los własnego brata? Nigdy tego nie zrozumiem. Dopóki mieliśmy pieniądze, wszystko było w porządku, ale kiedy mama odeszła, a tata stracił pracę, nagle staliśmy się dla nich obcymi ludźmi. Człowiek kocha patrzeć na czyjś upadek, ale ja nie dam im tej satysfakcji. Pokaże im, że jeżeli mi na czymś zależy, to osiągnę to. Nawet jeżeli miałabym zapłacić za to najwyższą cenę.

                Dłońmi otarłam łzy i włożyłam wszystkie zdjęcia z powrotem do pudełka, po czym odniosłam je i schowałam na samym dnie szafy. Czy chciałam zapomnieć? Nie. Po prostu wolałam w najbliższym czasie nie natrafić na nie ponownie, bo skończyło by się to tak jak przed chwilą. Weszłam do łazienki i opłukałam twarz zimną wodą, aby nieco zmyć ślady płaczu. Opuchlizna z oczu zapewne tak szybko nie zejdzie, ale może zanim pojadę na spotkanie, stanie się trochę mniej widoczna. Pozbierałam z półki i szafek wszystkie swoje najpotrzebniejsze kosmetyki i włożyłam je do saszetki, którą włożyłam do walizki. Następnie spakowałam do niej trochę bluzek, spodenek i innych ubrań oraz rzeczy, które z pewnością będą przydatne.  

***

                Zaraz po wizycie w szpitalu, wzięłam walizkę i poszłam na przystanek taxi. Bardzo się cieszyłam, że odwiedziłam tatę, ponieważ byłam teraz spokojniejsza. Lekarz powiedział, że jest coraz lepiej, a pobyt w sanatorium i utrzymywanie odpowiedniej diety pomoże w uniknięciu kolejnego zawału. Niemniej jednak, nadal będą potrzebne pieniądze na leczenie, więc chcąc nie chcąc, pracę muszę mieć.

                 Im bliżej miejsca, gdzie miałam wysiąść, tym bardziej miękły mi kolana. Tu już nie chodzi o mieszkanie u obcej osoby, ale cholera dlaczego tą "osobą" ma być akurat Marc Bartra ? Poczytałam sobie co nieco o nim i nie sądzę żeby nasza współpraca była owocna. Z tego co piszą, wynika że piłkarz jest niezłym kobieciarzem i imprezowiczem. Podobno na boisku był niezastąpiony, dopóki pieniądze i sława nie uderzyły mu do głowy. Zamiast treningów wybierał pub`y i dyskoteki, co przyczyniło się do obniżenia jego formy i wyleciał z podstawowego składu. Gdyby nie to, że tak bardzo potrzebowałam pieniędzy, zrezygnowałabym z tej oferty. Zwłaszcza po tym, jak przeczytałam, że każdy, kto podejmuje pracę w jego domu, rezygnuje z niej szybciej niż ją w ogóle znalazł. Taaa, nie brzmi to wszystko zbyt optymistycznie... 

                Z chwilą, gdy do moich uszu dotarł głos kierowcy, oznajmiający, że jesteśmy na miejscu, moje mięśnie niespodziewanie się spięły. Przełknęłam gulę, która utworzyła mi się w gardle i chwyciwszy za klamkę, wysiadłam z pojazdu. Ręce zaczęły mi się pocić, serce zaczęło bić dwa razy szybciej, a oddech przybrał nienaturalne tempo. Rozważałam opcję ucieczki, ale wtedy zobaczyłam jak w moją stronę idzie pan Bartra z żoną.

                - Dzień dobry - uśmiechnęłam się nieznacznie i nerwowo zaczęłam wykręcać palce w rękach. Byłam pewna, że mój głos brzmiał bardzo nienaturalnie, ale nic nie mogłam na to poradzić. Cieszyłam się, że przez ten cały stres, jestem w stanie cokolwiek z siebie wykrztusić.

                - Dzień dobry. Baliśmy się, że się pani rozmyśliła - sądzę, że byli przygotowani na taką ewentualność, gdyż ulga w oczach pana Fabio, była wyraźnie zauważalna. Taksówkarz wyjął z bagażnika moją walizkę i postawił tuż obok mnie. Dopiero teraz zerknęłam na dom, który znajdował się przede mną. No okej, nie oszukujmy się... to nie był dom, tylko jakiś pieprzony pałac! 

                Budynek był naprawdę ogromny. Ściany miały kolor kremowy, a wokół dużych, białych okien były złote zdobienia. Z przodu widoczne były dwa balkony, z białymi, marmurowymi barierkami. Brama była wysoka, a do drzwi prowadziła długa ścieżka z brązowych kamyczków, obrośnięta różami i niewielkimi, zielonymi krzaczkami. Wszystko wyglądało jak w bajkach Disneya, a ja już wiedziałam, że kompletnie tu nie pasuje.

                Kiedy stanęliśmy przy wejściu, ktoś gwałtownie pociągnął za klamkę, a po chwili z drzwi wybiegła rozwścieczona dziewczyna. Odsunęłam się na bok, nie chcąc stawać jej na drodze. Co jak co, ale na zrównoważoną psychicznie to ona mi nie wyglądała...

                - Zobaczysz Bartra! Jeszcze tego pożałujesz! - takimi oto słowami pożegnała się ze stojącym przede mną chłopakiem. Jak można było zauważyć, nie specjalnie go to ruszyło. Jego mina wydawała się znudzona, a on sam najwidoczniej był przyzwyczajony do takich sytuacji. Przeciągając się nieznacznie, podrapał się po nagiej klatce piersiowej, a po chwili zmierzył mnie wzrokiem z góry na dół. Boże, on stał przede mną w samych bokserkach! Powinnam odwrócić wzrok, ale jego ciało było wręcz idealne. Szerokie barki, wąska talia, umięśnione ręce i nogi i wyrzeźbiony brzuch. Do tego ta opalenizna, zmierzwione włosy i duże, intensywnie brązowe oczy otoczone czarnymi rzęsami, których długości aż mu zazdrościłam. Mogłabym tak wymieniać dłużej, gdyby nie głos, który przywrócił mnie do rzeczywistości.

                - Zrób zdjęcie, będzie na dłużej - to jedno zdanie, któro padło z jego ust, sprawiło, że chciałam zapaść się pod ziemię. Byłam pewna, że moje policzki są czerwone, a kiedy dostrzegłam na jego twarzy bezczelny uśmiech, tylko się w tym utwierdziłam.

                - Marc! - syknęła pani Catalina, upominając go. Cóż, muszę przyznać, że dał próbkę tego, o czym piszą w gazetach. Nie zmienia to jednak faktu, że jest nieprzyzwoicie przystojny. Piłkarz przewrócił oczami i po chwili znów na mnie spojrzał, co mnie bardzo peszyło.

                - Proszę, wejdźmy dalej -  ojciec Hiszpana postanowił zignorować jego zachowanie i gestem ręki zaprosił mnie do środka.

                Wnętrze domu wcale nie odstawało od tego, co widać z podwórka. Salon był urządzony nowocześnie, w jasnych kolorach, tak samo jak reszta pomieszczeń, które udało mi się narazie dostrzec. Widać, że to typowo męskie mieszkanie, ale wyglądało bardzo schludnie i czysto, co zapewne nie było zasługą Marca.

                - Może zacznijmy od kuchni - po tych słowach podążyłam w ślad za rodzicami Marca, a on sam szedł tuż za mną. Czułam się strasznie nieswojo w jego towarzystwie. Miałam wrażenie, że obserwuje każdy mój ruch.

                - Ta część domu należy do Rosity, która tutaj gotuje. Oczywiście możesz z niej korzystać kiedy tylko będziesz potrzebowała - wyjaśniła mi pani Catalina - w zasadzie, to cały dom jest do twojej dyspozycji - dodała po chwili zastanowienia i uśmiechnęła się.

                - Włącznie z moją sypialnią - wtrącił Marc z rozbawioną i pewną siebie miną. Momentalnie poczułam jak robi mi się gorąco, a zdradliwe rumieńce wkradają się na moją twarz.

                - Synu, idź się ubierz, proszę - tym razem głos zabrał jego ojciec, który nie krył swojej złości. Widać, że nie pasował im styl bycia ich syna, ale z drugiej strony, nie ma czemu się dziwić. To, co słyszy się na jego temat, skutecznie zniechęca człowieka do jakichkolwiek relacji z jego osobą. Nigdy nie rozumiałam ludzi, którzy mając mnóstwo pieniędzy przeznaczają je na na głupoty, zamiast zrobić coś pożytecznego. Tyle dzieci cierpi z powodu braku jedzenia, tylu rodziców przepłakuje noce zastanawiając się nad tym jak przeżyją kolejny dzień, a on martwi się tylko tym jaki kolor powinno mieć jego nowe auto. 

                Marc odepchnął się rękami od stołu i ruszył prosto w moją stronę, cały czas patrząc mi w oczy. Nie wiedziałam co on zamierza więc stałam w miejscu jak sparaliżowana. Sekundę później, do moich nozdrzy dotarł zapach męskiego żelu pod prysznic, a przed swoimi oczami widziałam jego umięśniony tors, który nadal się do mnie zbliżał. Instynktownie odchyliłam się do tyłu, aż poczułam na swoich plecach twardy blat. Wszystkie moje zmysły szalały, a mózg nie mógł zarejestrować co się dzieje. Ręka Bartry powędrowała tuż za moje plecy, gdzie znajdowała się miska z jabłkami. Po chwili widziałam tylko iskierki rozbawienia w czekoladowych tęczówkach chłopaka, podczas gdy jego białe zęby  wgryzały się w soczysty owoc. 

                - Witam w domu - powiedział z szerokim uśmiechem i luźnym krokiem ruszył w stronę schodów, a ja podążywszy wzrokiem za jego sylwetką, w oszołomieniu podziwiałam ruch każdego mięśnia na jego cudownych, szerokich plechach.

Witam Was robaczki :D Kolejny rozdział ze specjalną dedykacją dla mojej kochanej "Gruszki na sośnie", za to, że cierpliwie znosi mój brak uwagi podczas pisania :* 

Trochę krótki, ale macie Bartrę. Myślę, że ta scena mniej więcej pokaże Wam, jak sobie wymyśliłam Marca w moim opowiadaniu :D Uwielbiam kiedy chłopak jest takim "bad-boyem" xd

Następny kiedy? Nie wiem. Zależy jak szybko napiszę rozdział szósty, a mam już zaczęty więc może niedługo, a może bardzo długo. Wiecie jak jest z moim pisaniem. 

Na koniec. Jeszcze raz serdecnie proszę o komentarze oraz o udział w ankiecie. To nie jest nic, z czym byście sobie nie poradzili więc do dzieła ! <3
Aaa! I jeszcze jedno! Dziękuję za pierwsze 1000 wyświetleń! Coś wspaniałego :D
+wkrótce szablon! Będzie piękny! :*

Piękni i młodzi *.*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = NOWY ROZDZIAŁ